Van chocoladefarm naar een klein paradijs
Door: Chester en Irene
Blijf op de hoogte en volg Irene
22 Augustus 2018 | Belize, Placentia Village
Vrijdagochtend, bij ons laatste ontbijt bij Parrot Cove, kwam er (redelijk vanuit het niets) ineens een ontzettend plensbui aandrijven vanaf zee. Je kon niet meer op het terras zitten, het spoelde echt van de lucht! En ook waaide het gelijk flink. Eigenlijk best wel leuk om dit ook even meegemaakt te hebben. Het duurde ongeveer 20 minuten en daarna was het weer over.
Daarna onze koffers ingepakt en vertrokken naar het, voor ons, meest zuidelijke punt...Punta Gorda. Tsja, wat zal ik ervan zeggen...een dorp van niks met veel verval en weinig dingen om te doen. Omdat we toch even op pad wilden, besloten we naar de chocoladefarm van Eladio Pop te gaan. Daar kon je een tour doen met een rondleiding in het gebied met de chocoladebomen, kreeg je te zien hoe de chocolade gemaakt werd en sloot je af met een lunch.
De rondleiding begon ontzettend leuk. Eladio vertelde met passie over hoe hij zijn 30 hectare grond had omgetoverd tot een vruchtbaar gebied met een ontzettend grote diversiteit aan bomen en planten. Omdat hij zoveel van de natuur houdt wil hij graag iets terugdoen en laat hij de vruchten die aan de bomen groeien hangen voor de verschillende dieren die in zijn gebied leven. Deze dieren zorgen weer van verspreiding van de zaden en zo houdt het elkaar in stand. Tijdens de wandeling door het gebied trok hij op verschillende plekken wortels van planten uit de grond die je op kon eten en ook liet hij ons verschillende vruchten en cacaobonen proeven. Ook kregen we regelmatig bladeren onder onze neus geschoven met een sterke, specifieke geur en werd ons daarbij verteld welke kruiden hiervan gemaakt werden of welke medicinale doeleinden deze hadden.
Tot zover het leuke gedeelte van de tour... richting het einde van de wandeling begon Eladio over een droom die hij had gehad en waarin hij Jezus had gezien. Sindsdien is hij bezeten van Jezus en zijn geloof in hem wilde hij maar al te graag met ons delen en eigenlijk ook op ons overbrengen. Het hield maar niet op. Minstens een half uur ging het alleen maar over het pad wat Jezus voor iedereen heeft uitgestippeld en dat hij met je meekijkt en dat wat een ander je ook aandoet, Jezus er wel voor zal zorgen dat er recht wordt gedaan en het voor je op zal lossen. Gek werden we ervan...hij hield gewoon niet meer op. Op een gegeven moment werd hij helemaal emotioneel en toen waren we er helemaal klaar mee. We zeiden al een kwartier niks meer terug, maar ook dat was nog geen signaal dat het wel genoeg was. Gelukkig wilde hij daarna zelf even gaan rusten...nou, wij hadden ook wel even rust nodig.
Van de dochter van Eladio kregen we daarna uitleg over het proces van cacaoboon tot chocolade. We mochten zelf ook een aantal handelingen verrichten en telkens proeven hoe de chocolade tot dan toe smaakte. Best leuk om een keer te zien. Uiteindelijk werd er heet water toegevoegd en mochten we onze eigen chocolademelk drinken. Eerlijk.....je moest behoorlijk wat suiker toevoegen wilde je het wegkrijgen. Maar ach, we hadden het wel zelf gemaakt.
Daarna kregen we onze lunch. Zo’n lunch die je voorgezet krijgt en waarbij je denkt...die wil ik eigenlijk niet eten. Een soort oranje/bruine bouillon met grote brokken groene vruchten en een groot stuk kippenpoot in het midden. Met pijn en moeite hebben we het naar binnen gewerkt en vriendelijk gedag gezegd. Nog een ijsje gehaald in het dorp en daarna terug naar ons hotel.
Punta Gorda staat erom bekend dat het meer regent dan in andere delen van Belize en dat klopte ook wel. Vooral in de nachten spoelde het van de lucht. Ook ging het gepaard met hele heftige onweer. Flinke donderklappen en een lichtshow aan bliksemflitsen hielden ons geruime tijd wakker. Wel spectaculair hoor, al dat geweld! Er was een donderklap die het hele pand liet schudden en de auto-alarmen liet afgaan...wow, dat was heftig.
De volgende dag lieten we Punta Gorda weer achter ons en reden we richting Placentia. Werkelijk een prachtige plek, waar je gelijk voelde dat je tot rust kwam. Een gezellig restaurant, houten huisjes met daken van bananenbladeren en hangmatten op het strand. ‘S avonds wilden we iets gaan eten in het centrum, maar dat lag nog op 10 kilometer afstand, dus we gingen met de auto. Chester gaf aan zich niet helemaal fit te voelen onderweg, dus we besloten toch maar weer terug te keren naar ons hotel...Singing Sands. Daar begon de ellende pas echt. Eerst werd Chester goed ziek. Een aantal uur later begon het bij mij ook mis te gaan. Ik zal de details besparen, maar we hebben elkaar flink afgewisseld bij het toilet. Man, wat waren we beroerd! Was het de vieze soep, was het dat ijsje dat niet goed gekoeld was, was het de burger die we de dag zelf gegeten hadden...we zullen het nooit weten.
Met Chester ging het de volgende morgen alweer een stuk beter. Hij besloot de tour naar Monkey River, die al gepland stond, alleen te gaan doen. Met een boot is hij door een jungle-achtig gebied gevaren en heeft hij leguanen, krokodillen, schildpadden en brulapen gezien. Bij de wandeling door de jungle daarna, is hij helemaal lekgeprikt door de muggen, dus hij was blij dat ze daarna het water weer opgingen. Op de weg terug zagen ze nog twee zeekoeien.
Ik ben inmiddels gelukkig ook wel weer een beetje opgeknapt en dat was maar goed ook, want vandaag moesten we de huurauto inleveren en anderhalf uur met de watertaxi naar onze laatste bestemming, het eiland San Pedro. Hierover later meer!
Daarna onze koffers ingepakt en vertrokken naar het, voor ons, meest zuidelijke punt...Punta Gorda. Tsja, wat zal ik ervan zeggen...een dorp van niks met veel verval en weinig dingen om te doen. Omdat we toch even op pad wilden, besloten we naar de chocoladefarm van Eladio Pop te gaan. Daar kon je een tour doen met een rondleiding in het gebied met de chocoladebomen, kreeg je te zien hoe de chocolade gemaakt werd en sloot je af met een lunch.
De rondleiding begon ontzettend leuk. Eladio vertelde met passie over hoe hij zijn 30 hectare grond had omgetoverd tot een vruchtbaar gebied met een ontzettend grote diversiteit aan bomen en planten. Omdat hij zoveel van de natuur houdt wil hij graag iets terugdoen en laat hij de vruchten die aan de bomen groeien hangen voor de verschillende dieren die in zijn gebied leven. Deze dieren zorgen weer van verspreiding van de zaden en zo houdt het elkaar in stand. Tijdens de wandeling door het gebied trok hij op verschillende plekken wortels van planten uit de grond die je op kon eten en ook liet hij ons verschillende vruchten en cacaobonen proeven. Ook kregen we regelmatig bladeren onder onze neus geschoven met een sterke, specifieke geur en werd ons daarbij verteld welke kruiden hiervan gemaakt werden of welke medicinale doeleinden deze hadden.
Tot zover het leuke gedeelte van de tour... richting het einde van de wandeling begon Eladio over een droom die hij had gehad en waarin hij Jezus had gezien. Sindsdien is hij bezeten van Jezus en zijn geloof in hem wilde hij maar al te graag met ons delen en eigenlijk ook op ons overbrengen. Het hield maar niet op. Minstens een half uur ging het alleen maar over het pad wat Jezus voor iedereen heeft uitgestippeld en dat hij met je meekijkt en dat wat een ander je ook aandoet, Jezus er wel voor zal zorgen dat er recht wordt gedaan en het voor je op zal lossen. Gek werden we ervan...hij hield gewoon niet meer op. Op een gegeven moment werd hij helemaal emotioneel en toen waren we er helemaal klaar mee. We zeiden al een kwartier niks meer terug, maar ook dat was nog geen signaal dat het wel genoeg was. Gelukkig wilde hij daarna zelf even gaan rusten...nou, wij hadden ook wel even rust nodig.
Van de dochter van Eladio kregen we daarna uitleg over het proces van cacaoboon tot chocolade. We mochten zelf ook een aantal handelingen verrichten en telkens proeven hoe de chocolade tot dan toe smaakte. Best leuk om een keer te zien. Uiteindelijk werd er heet water toegevoegd en mochten we onze eigen chocolademelk drinken. Eerlijk.....je moest behoorlijk wat suiker toevoegen wilde je het wegkrijgen. Maar ach, we hadden het wel zelf gemaakt.
Daarna kregen we onze lunch. Zo’n lunch die je voorgezet krijgt en waarbij je denkt...die wil ik eigenlijk niet eten. Een soort oranje/bruine bouillon met grote brokken groene vruchten en een groot stuk kippenpoot in het midden. Met pijn en moeite hebben we het naar binnen gewerkt en vriendelijk gedag gezegd. Nog een ijsje gehaald in het dorp en daarna terug naar ons hotel.
Punta Gorda staat erom bekend dat het meer regent dan in andere delen van Belize en dat klopte ook wel. Vooral in de nachten spoelde het van de lucht. Ook ging het gepaard met hele heftige onweer. Flinke donderklappen en een lichtshow aan bliksemflitsen hielden ons geruime tijd wakker. Wel spectaculair hoor, al dat geweld! Er was een donderklap die het hele pand liet schudden en de auto-alarmen liet afgaan...wow, dat was heftig.
De volgende dag lieten we Punta Gorda weer achter ons en reden we richting Placentia. Werkelijk een prachtige plek, waar je gelijk voelde dat je tot rust kwam. Een gezellig restaurant, houten huisjes met daken van bananenbladeren en hangmatten op het strand. ‘S avonds wilden we iets gaan eten in het centrum, maar dat lag nog op 10 kilometer afstand, dus we gingen met de auto. Chester gaf aan zich niet helemaal fit te voelen onderweg, dus we besloten toch maar weer terug te keren naar ons hotel...Singing Sands. Daar begon de ellende pas echt. Eerst werd Chester goed ziek. Een aantal uur later begon het bij mij ook mis te gaan. Ik zal de details besparen, maar we hebben elkaar flink afgewisseld bij het toilet. Man, wat waren we beroerd! Was het de vieze soep, was het dat ijsje dat niet goed gekoeld was, was het de burger die we de dag zelf gegeten hadden...we zullen het nooit weten.
Met Chester ging het de volgende morgen alweer een stuk beter. Hij besloot de tour naar Monkey River, die al gepland stond, alleen te gaan doen. Met een boot is hij door een jungle-achtig gebied gevaren en heeft hij leguanen, krokodillen, schildpadden en brulapen gezien. Bij de wandeling door de jungle daarna, is hij helemaal lekgeprikt door de muggen, dus hij was blij dat ze daarna het water weer opgingen. Op de weg terug zagen ze nog twee zeekoeien.
Ik ben inmiddels gelukkig ook wel weer een beetje opgeknapt en dat was maar goed ook, want vandaag moesten we de huurauto inleveren en anderhalf uur met de watertaxi naar onze laatste bestemming, het eiland San Pedro. Hierover later meer!
-
22 Augustus 2018 - 03:43
Annelies:
Wat een bijzondere reis maken jullie! Prachtig!
Gelukkig voelen jullie je ook weer goed om zo weer volop te
genieten van de volgende bijzondere stops.
Veel plezier!! -
22 Augustus 2018 - 08:00
Danielle:
Tjeetje ontzettend vervelend dat jullie zo beroerd waren... Gelukkig weer een beetje mens nu!
Prachtige foto’s weer, leuk verhaal! Geniet nog even heerlijk van de laatste dagen....
Dikke kus van ons !
-
22 Augustus 2018 - 08:02
R.J.W.M./Rolf:
Erg mooi en indrukwekkend allemaal. Tja, die buik is natuurlijk even afzien maar loop je zo snel op. lauwe cola doet wonderen, anders even wat ORS om je beter te voelen. Lachen die chocolade zendeling. Ik zou ook niet weten hoe daarop te reageren. Veel plezier in het laatste gedeelte en tot het volgende bericht. XX -
22 Augustus 2018 - 10:04
Kees Boots:
Heel vervelend, maag en darmen van streek! Gelukkig maar dat jullie alweer opknappen! Geniet van jullie laatste dagen daar!! XX -
22 Augustus 2018 - 12:36
Gre:
Mooi verhaal met prachtige foto's. Jammer dat je even niet mee kon met Chester, maar nu kunnen jullie de rest weer samen beleven. Als Jehova's aan de deur komen zeg je ; geen interesse. Konden jullie dat bij deze man nou niet duidelijk maken? Nog een paar mooie dagen toe en tot zondag. -
22 Augustus 2018 - 12:39
Gre:
Mooi verhaal met prachtige foto's. Jammer dat je even niet mee kon met Chester, maar nu kunnen jullie de rest weer samen beleven. Als Jehova's aan de deur komen zeg je ; geen interesse. Konden jullie dat bij deze man nou niet duidelijk maken? Nog een paar mooie dagen toe en tot zondag. -
22 Augustus 2018 - 15:17
Sjaak:
gelukkig is de vervelende periode weer achter de rug en kunnen jullie nog even volle bak genieten van de laatste paar dagen. zijn wel hele leuke foto`s die jullie meesturen met het verslag. en we zullen nog lang niet alle foto`s gezien hebben. blijft over: DE TAPIR !!! aan een bord hebben we niks. nu de echte nog.
die willen we zien, dus Chester, waar blijft de Tapir !!!! groetjes en tot zondag. dikke kus -
23 Augustus 2018 - 10:48
PaCor:
Je kan deze tropische jungletrip maar moeilijk saai en vervelend noemen. Zeker niet, als je het avontuur tegemoet treedt. Inderdaad wel vervelend, als je even pas op de plaats moet maken als de darmflora even het werk niet deed. Maar gelukkig, ook voor ons te weten als ‘hardeerrkendz,thuisfront, zijn jullie nu weer fit voor de finale van deze wederom bijzondere reis. Veel plezier nog -
23 Augustus 2018 - 11:00
PaCor:
Maar gelukkig, ook voor ons te weten als ‘hardwerkend’ thuisfront, zijn jullie nu weer fit voor de finale van deze -wederom- bijzondere reis met ook weer veel fascinerende ervaringen. Veel plezier nog de komende dagen tijdens jullie welverdiende beachlife. Groetjes van ons.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
